من؟ یک زائر؟

من در این ماه حاجی بودم. من قصد زائر شدن را نداشتم، اما خود را به همراه هزاران نفری که در اطرافم بودند با «Bem vindos piregrinos» (زیارتان خوش آمدید) دیدم. و همینطور در 13 اکتبر 2013 من زائر بودم.

سفر من به فاطمه پرتغال از کودکی آغاز شد. شما نمی توانید بدون اطلاع از Nossa Senhora de Fatima (بانوی ما فاطمه) در یک خانواده پرتغالی بزرگ شوید. در کودکی، همراه من در یک شب، مجسمه پلاستیکی تیره نوسا سنهورا بود. برای پرتغالی ها و وفادارانش در سراسر جهان، زیارت فاطمه، واقع در دو ساعت شمال لیسبون، در طول زندگی شما ضروری است. و بنابراین من سفرم را به عنوان یک زن پرتغالی انجام می دهم. یکی با ریشه های قوی در ایمان. کسی که هنوز به قدرت دعا ایمان دارد. کسی که سوال میکنه

داستان بانوی ما فاطمه در 13 مه 1917 زمانی آغاز شد که مریم مقدس بر سه کودک کوچک دهقان ظاهر شد. مریم باکره به مدت 6 ماه متوالی، از ماه مه و پایان آن در اکتبر، در سیزدهم هر ماه خود را به همین کودکان نشان می داد. بچه ها داستانشان را گفتند اما طعنه زدند و باورشان نشد. در 13 اکتبر 13، جمعیت زیادی در محل ظهور جمع شدند. شاهد معجزه ای بودیم. شك كنندگان مسلمان شدند و حج آغاز شد. تا امروز، در سیزدهم هر ماه، بین ماه می تا اکتبر، هزاران نفر به سوی فاطمه می‌آیند. بزرگترین جشن ها در ماه های می و اکتبر برگزار می شود.

همانطور که در یک صبح خنک 13 اکتبر وارد می شوم، از وسعت زیاد فضا غافلگیر شده ام. این میدان حداقل سه برابر بزرگتر از سنت پیتر در رم است. شاید بیشتر. کلیسای اصلی کوچک است، بنابراین در سال 2004، کلیسایی با گنجایش 8,000 نفر ساخته شد. کلیسای جدید شیک، شیک و عظیم است و گرمای کلیسای قدیمی (کوچک) را ندارد. این برای شما مدرنیزاسیون است.

بیرون در میدان عمومی جایی است که همه فعالیت ها به هر حال انجام می شود، زیرا هزاران هزار نفر راه خود را به محوطه باز می گذارند. آنها در امواج، از هر گوشه و کنار می رسند. با تماشای بسیاری از چهره‌های اطرافم، که اکثر آنها بر خلاف من - مؤمن و مومن - هستند، غرق می‌شوم.

افرادی هستند که شمع هایی با ارتفاع پنج فوت را در چنگ می گیرند و به عنوان هدیه خریداری شده اند. یک "گودال" شمع سوز که به طور خاص برای شمع ها طراحی شده است، شعله های آتش بزرگ را به هوا پرتاب می کند. مردم را می بینم که تنها نشسته اند و بی صدا تسبیح می خوانند.

سپس افرادی هستند که زانو زده اند - روی زانوهای خود در یک مسیر طولانی سنگ مرمر "راه می روند". مادرانی را می بینم که بچه های شیرخوار خود را حمل می کنند. برخی دیگر دست فرزند خردسال خود را گرفته اند. مردان جوان، دختران نوجوان، شوهرانی که دست زنی را گرفته اند که با زانوهای خمیده سفر می کند. پدرانی با تمام خانواده‌اش هستند که در سکوت پشت سر او راه می‌روند و او برای حفظ تعادل تلاش می‌کند. زندگی چه چیزی به سر این افراد انداخته که آنها را به چنین تعهدی سوق دهد؟ دلخراش است. طاقت فرسا است. روی سنگفرش سیمانی در امتداد این مسیر غم های زانو زده می نشینم و تسلیم آن چیزی می شوم که مدتی است با آن می جنگم – گریه می کنم و بعد کمی گریه می کنم. من تنها نیستم. در اطراف من افرادی هستند که در حالی که اشک های بی صدا روی گونه هایشان جاری می شود دعا می کنند.

در حالی که در میان هزاران غریبه متحد در نماز و ایمان ایستاده ام، نمی توانم نام فاطمه را تأمل نکنم. نه ارتباط مذهبی با نام، بلکه ریشه خود نام.

پرتغالی ها فاطمه را مال خود می دانند و بسیاری از زنان پرتغالی فاطمه نام دارند. اما این نام با پرتغالی بودن فاصله زیادی دارد. نام فاطیما که این شهر در پرتغال به نام آن نامگذاری شده است، در واقع عربی (فاطمه) است و برگرفته از مورهایی است که سال ها بر شبه جزیره ایبری حکومت می کردند. مورها مسلمان بودند. فاطمه، شاهزاده خانم مور، دختر محمد، پیامبر اسلام بود.

وقتی به این موضوع فکر می‌کنم، نمی‌دانم که آیا این تصادفی است که یک شخصیت مذهبی مسیحی، که بسیار مورد علاقه پیروان وفادارش بود، به طور تصادفی فاطمه را برای نشان دادن معجزات خود و درخواست دعا انتخاب کرد؟ یا اینکه او با نشان دادن خود در فاطمه سعی داشت به ما بگوید که صرف نظر از ایمان، ما یک نژاد هستیم و به نوعی، به عشق همه باورهای مذهبی، فقط باید همه سعی کنیم با هم کنار بیاییم؟

من تصمیم می‌گیرم باور کنم که اصلاً تصادفی نیست.